O DICCIONARIO POLITICAMENTE CORRECTO

Nunca pensei que a Gramática serviría para facer política do xeito que se emprega hoxe. Sabia que un discurso de calquera índole a de ter boa gramática, e que as cousas pódense dicir de moitos xeitos, xa que non é o mesmo que te chamen porco, a que che regalen una pastilla de xabón para que a uses toda nunha sesión.

Pois ben, temos que ver os formularios que usaran na Mancha para facer os desafiuzamentos, palabra condenada ó desuso por non ser correctamente político dicirlle á xente “Como non pagou será desafiuzada” e coma esta hai outras palabras coma  desaloxar, Barcenas, botar fora da casa e así unha restra delas que non se pronuncian porque politicamente fan dano, polo tanto hai que borralas do diccionario,

Estarán as autoridades falando cos da Academia da Lingua para modificar o Diccionario? Ben seguro que lle poñerán unha segunda ou terceira acepción na que se lea, por exemplo, GRATIS = 1º De gracia o de balde 2º Copago. Se ós políticos lles convén, ben seguro que así será.

Fágome esta pregunta porque vin unha tarxeta sanitaria con dereito a copago, que tiña sobre do numero do asegurado a palabra “PENSIO…” polo que o 1º significado, debe entenderse “Non debe pagar nada” e o 2º significado “Ten dereito a Copago” (o de dereito é moi democrático, parece como se pagaramos a medias)Pero que é o Copago. É unha palabra inventada pola política. Eu na din atopada no diccionario (D. da R.A.E. 21º edición e Diccionario Larousse).

Os amañadores gramaticais en beneficio propio, pensaron; “O dicirlles copago supón que pagamos entre dous, o xubilado e o goberno, e isto queda bonito pois o certo é que o xubilado xa pagara durante quince anos una cantidade mensual para ter cuberta a xubilación polo tanto ninguén ten que copagarlle nada, pero queda moi fino pois ademais de pagalo co seu seguro, agora paga un porcentaxe sobre do prezo das menciñas, ou sexa que as pagou antes e agora volve a pagalas, (seria repago) pero non é o mesmo cobrarlle un porcentaxe, que facer un copago. A gramática salvadora. Ben, pero isto xa todos o sabían.

O que posiblemente non saiban é o invento gramatical de borrón e cobro novo.

Supóñase que na mesma tarxeta anterior tiña unha fecha de caducidade (agora non prescriben por fecha, teñen que aforrar en tarxetas) pero si o xubilado non é pensionista ou sexa non ten nada de nada para vivir, (só ten anos) entón cando lle caduque mándanlle unha nova tarxeta na que desaparece a palabra “PENSIO…” polo tanto cando vai a farmacia a buscar o medicamento salvador xa non será o 10% sobre o prezo da menciña o que terá que pagar, se non o 50% do prezo. Todo por non ter ningún tipo de xubilación, nin pensión, nin recomendación,  nin rabo de gaita. E unha forma moi discreta de procurar que morra a xente que coas pensións compran TV de plasma, ou van as manifestación vestidos de raso roxo. ¡Estes pobres non dan mais que dolor de cabeza!

Estou desexando que algún me regale de copago un dos novos diccionarios  politicamente correctos.

Fdo: Xosé Ruiz Leivas

Volver a inicio
mindonium.es “el portal de todos los Mindonienses”
Te gustaría recibir las publicaciones en tu correo? Regístrate

Ser Alcalde

Después de leer las noticias de los periódicos en las que algunos alcaldes dicen que abandonaran la política, si se lleva a cabo la modificación de la administración local, después de leer las opiniones de algunos alcaldes diciendo que por 30.000 euros se lo tendrían que pensar ya que no les compensa, o que para perder dinero trabajando de alcalde no merece la pena, y otros que dicen que volverán a su empresa cuando termine su mandato, o alguno que volverá a ser diputado porque ganaba más y perlas así, como estas opiniones, leídas en la prensa (La Voz de Galicia y El Progreso) es cuando tiene mas valor el comportamiento de algún alcalde, como el de Mondoñedo, que anteponen el Servicio a sus conciudadanos antes que el pecuniario.

Existen dos formas de ver la institución de alcalde, una como servicio a sus conciudadanos y otro como un chollo (negocio) para vivir del presupuesto. La primera opción es la que mas sacrificios conlleva, trabajo, desasosiego, vocación de servicio etc. pero es la única por la que los pueblos agradecidos levantan estatuas al alcalde, la otra es la que hace vender yates, hacer turismo, vivir siempre con cinco estrellas, pero solo tendrán el recuerdo y posiblemente la envidia de sus correligionarios que siempre son una pequeña parte del pueblo al que tenia que defender, proteger, y servir.

En el ejército, a cada soldado “el valor se le supone”, y en la vida civil a los alcaldes en épocas de votación, también se les supone el espíritu de sacrificio, la entrega a su pueblo y la honradez de su gestión, y será el tiempo el que demuestre si esa suposición se corresponde con la verdad.

Hasta que apareció esta regulación de sueldos no supimos como algunos (no todos) valoraban su compromiso de alcalde con la sociedad, primero el dinero, después, el servicio al pueblo. Existe mucha diferencia entre trabajar por el bien del pueblo que se dirige como alcalde y después verse recompensado económicamente por su labor, a pensar que primero es el dinero y si lo tengo trabajo y sino lo dejo. Esto ultimo es negocio y la alcaldía es mas sacerdocio que comercio..Ser alcalde no es un oficio, es mucho más, es la representación oficial de un pueblo, de unos vecinos que creyeron en la idoneidad de quien votaron para que les represente, que les defienda, que les de seguridad en su vida cotidiana, que haga respetar y se respete a una comunidad que vive en un determinado núcleo que dirige un Alcalde por deseo de sus convecinos.

Es un sacerdocio consagrado a desempeñar  con nobleza el cuidado legal y el bienestar de sus convecinos. Nada que ver con aquello de que trabajare según me paguen. Ser alcalde no tiene nada de mercantilismo. Pero que nadie se olvide de que para vivir debemos tener unos ingresos económicos y los alcaldes también, es más, si los resultados de su trabajo son de acuerdo con las necesidades de su pueblo no debemos esperar a que se muera para hacerle la estatua, hagámosle la vida agradable con nuestro reconocimiento por su labor dándole un sueldo justo. Olvidemos la falacia de que los políticos deben estar bien pagados porque sino son pasto de los lobos financieros que los corrompen llenándoles de dinero, sin darse cuenta que les estan llamando corruptos. Esto lo dicen para que les suban el sueldo. Un político amante de su pueblo que tiene como meta encumbrar a su pueblo, que desea el bien para su pueblo, que respeta a sus convecinos,  es muy capaz de trabajar sin sueldo, y a estos son a los que temen los lobos financieros porque no son corruptos. Por eso deberán tener un sueldo justo. Que difícil saber escoger un buen alcalde. Esperemos que un día las listas de candidatos sean abiertas para que sea el pueblo el que acierte o se equivoque en la elección de su alcalde.

Fdo: Xosé Ruiz Leivas

Volver a inicio
mindonium.es “el portal de todos los Mindonienses”
Te gustaría recibir las publicaciones en tu correo? Regístrate

As perdas e as ganancias

O desmantelamento do tecido social de España en beneficio da propiedade privada esta a un ritmo moi aceptable e os donos da Europa do Euro refréganse as mans co ben que lles vai nesta maltratada nación co traballo que fan para eles os fillos da Iberia que pensan que so os empresarios particulares (lease multinacionais) son quen de levar ben os negocios. Desde logo esta demostrado que os políticos non son quen de levar un negocio, pero si que saben como desmantelalo para dárllelo a seus adorados empresarios como tributo ao benestar financeiro . Escolas, hospitais, empresas estatais ou municipais, todo é mellor dárllelo os grandes comecartos para así cumprir coa súa doutrina de que o primeiro e único fin, é o empresariado, que son os que saben de cartos e de como gañalos. Pero se empresarios particulares arruínan ó pais, como fixeron os bancos entón son os cidadáns os que deben sacalos da miseria porque, pobriños, seria un terrible mal para España que os que xogan a Bolsa perderan un euro, é coma se a un xogador do casino tiveran que restituírlle os cartos que perdeu no xogo, os empregados do concello e da praza de abastos, por que así volvería a ter cartos para volver a xogar e os donos do Casino non perderían clientes. Xogar á bolsa é así, coa avaricia de gañar, os bancos xogan, e se perden, entón os políticos restituínlles a “liquidez” e todos felices xa que con esa actitude o político asegura un posto de Conselleiro ou no banco ou nunha empresa  afín ó banco ( o posto non é de traballo é de conselleiro).

Xa vemos como fai  Europa, dannos créditos se realizamos cambios nas políticas publicas que so benefician os inversores financeiros. Pois os nosos políticos aínda o fan mellor; non pediron créditos –o que parece ser bo- pero fixeron as reformas. Xa temos mortos por suicidio debido a esa política. Ata onde chegaremos?

Porqué ese empeño dos políticos en demostrar que un negocio estatal ou municipal dirixido por políticos non é igual  que un negocio dirixido por un NON político?.

Tanto van mal uns como os outros. Claro que o que se fai co Hospital da Princesa de Madrid non é desmantelar, faltaría mais, é modificar a utilidade, pois de ser un hospital modelo por investigación pasara a ser unha residencia especial de anciáns, ou sexa un hotel para maiores en mans privadas.

Esta claro que se non saben diferenciar entre un ben social dun negocio esta ben que so sexan políticos. Pero coidadiño, moitas das vantaxes socias das que desfruta (ou desfrutaba) o pobo son cousa de políticos, e moitas das cousas malas que padece o pobo son cousas dos negocios privados.

Non malvendamos o que temos e mellorémolo, que se pode, e que pensen os que mandan que se as ganancias das industrias, dos negocios e dos bancos, nunca deben ser socializadas cando hai bonanza, tampouco deberían socializarse a perdas cando as cousas van mal como ocorre agora e isto reza para os negocios privados pero para os negocios de titularidade publica, ocorre que as ganancias son para o estado, polo que se vai mal, si se poden socializar xa que as perdas e ganancias son do pobo e non do meu amigo Manolo.

Fdo: Xosé Ruiz Leivas

Volver a inicio
mindonium.es “el portal de todos los Mindonienses”
Te gustaría recibir las publicaciones en tu correo? Regístrate

PUBLICIDAD

LA LIBRERÍA, estas navidades descuentos de un 5 % y un 15 % en libros mochilas y regalos

O emprego na Mariña

A plataforma Comarca de Mondoñedo Unido creouse coa premisa de facer canto se puidese para loitar contra a desfeita que supuxo o peche de varias empresas da comarca tales como o ERE de Muebles Ermida en Vilanova de Lourenzá e o peche de Finsa-Ecar en Mondoñedo. Está claro que na ampla zona da Mariña foron moitas mais pero circunscribirémonos a Mondoñedo e as cidades do seu entorno que xa temos dabondo de que falar. Os Concellos fan o que poden e así nolo demostrou o de Mondoñedo na ultima xuntanza onde se concretaron rutas e tempos para seguir traballando, por exemplo para facer a reunión cos novos políticos saídos das ultimas eleccións que formarían parte da Mesa de Seguimento da Crise Industrial para ver de amañar moitos dos temas pendentes.

E en canto o que se fixo ata hoxe, redúcese a esperar á boa intención das empresas que teñen no seu punto de mira a súa instalación industrial nesta zona, e cando estamos a espera da decisión sobre da situación na que quedaría  Mondoñedo coa nova Lei de Planta para os Xulgados, que nos fai estar en vilo, chegan dúas noticias pouco tranquilizadoras e que nos dan medo.

A primeira é que non sabemos a intención da Xunta cando aproba a oferta que fai Viveiro do edificio da súa  biblioteca para ampliación dos Xulgados.Que quer dicir?

Que non se van pechar os xulgados en toda a Mariña?

Que vai ser o único que quede na zona e os demais hai que pechalos e como é pequeno e hai que facelo mais grande é necesita o espacio da biblioteca?

Da suba das taxas xudiciais dise ¡Que non pretenden recadar cartos! Si esto é certo, corresponde a verdade a versión  que di que se fai por despexar de traballo os xulgados. Entón estamos aviados. Con esta medida restan traballo ós xulgados, e o ter menos traballo poden prescindir de algún: Por exemplo dos da Mariña Se non hai preitos para que queremos xulgados! Un xa non sabe que pensar.

A segunda é o peche do supermercado Cemar desta cidade.

E unha magoa xa que ten un persoal competente, amábel, e ademais os postos de traballo que ten, son verdadeiramente útiles na zona, pero xa se viña vir, pois habendo como hai un supermercado representante da casa Covimar nesta cidade a marca desta empresa xa tiña cuberta a súa cuota neste relativamente pequeno mercado.

Cada posto de traballo que se perde, polo motivo que sexa, é un revés na aspiración dos habitantes desta zona de ser persoas cos dereitos que a Constitución nos da e que estamos a perder por culpa… De quen? De que? Por qué? Qué fixemos? Que non fixemos? Que imos facer? Preguntas moi sinxelas de contestar pero imposibles de levar a cabo tal e como estamos. É unha falacia dicir que vivimos por riba das nosas posibilidades. Só os que manexaron os cartos o fixeron, viviron cos cartos dos demais por exemplo gastándose os aforros de quén confiaron en eles.

Que caro está o traballo, co fácil que seria inverter os cartos en crealo e despois de telo, cada cidadán co que pagara de imposto, e mercara nas tendas faría funcionar a economía. Pero é moito mais fácil obedecer a quen nos fundiu; as Vacas Sagradas chamadas vulgarmente Bancos. Estannos a convencer a forza de que só eles poden salvarnos facéndose eles mais ricos. Entramos na época da Beneficencia.

Fdo: Xosé Ruiz Leivas

Volver a inicio
mindonium.es “el portal de todos los Mindonienses”
Te gustaría recibir las publicaciones en tu correo? Regístrate

Morreu o semáforo de Mondoñedo

Xosé Ruiz Leivas
Polo visto segundo nos contan os xornalistas Enric Gonzalez e Fruíme no xornal El Porgreso dos días 6 e 8 deste mes nos artigos titulados “El semáforo de Mondoñedo” e “Bueno para Mondoñedo” que “… para el buen funcionamiento del semáforo de Mondoñedo lo mejor que pudo suceder fue la victoria de Obama…”
A verdade é que éncheme de ledicia sabelo pois ademais de demostrar o que os señores xornalista aseveran, que xa non somos alleos a canto pase no mundo, ademais digo, vexo que sitúan nel a meu Mondoñedo. Graciñas.
Pero téñolles que dicir con tristura que o semáforo de Mondoñedo morreu. Pero como vostedes din .”.hicimos propio el aliento de la esperanza..” e esperamos que rexurda para non levar-lle a contraria a ninguén. E para aqueles que non coñezan ó noso famoso semáforo, cóntolles a súa pequena historia.
En Mondoñedo tiñamos un semáforo que todos admirabamos porque tal posesión parecía que nos achegaba a vida moderna, e se non fora que xa hai longos anos que estamos moi metidos no futuro (todos temos móbil) case que nos parecía un símbolo de modernidade, pero un día morreu.
Ben, a verdade é que eran tres semáforos, un para os que ían, outro para os que viñan, e outro para os que baixaban, pero facían o mesmo traballo, defender ós nenos do colexio cando tiñan que atravesar a rúa.
E que conste que o seu traballo fixo ben pois a Deus gracias non houbo nunca ningún atropelo debido a súa vixilancia.
Cando vivía daba gusto achegarse a el, ías conducindo o teu vehículo, e nada mais verte con aquel ollo verde que tiña e como sospeitase que te movías moi veloz, entón dáballe un arrepío e cambiaba de humor poñéndose amarelo primeiro e despois vermello.
E ti para tranquilizalo, parábaste cabo del. Daba xenio miralo dende o coche, era alto, delgado, ca pel verde e na cabeza tres ollos grandes coma pratos, (cada un de seu pai pola color) así con eles pudia vixiar canto quería e a bofe que o facía.
Ademais comprobouse estatisticamente que nunca lle mal contestou a ningún condutor alporizado por ter que parar cabo del. Fixádevos que a pel verde que tiña non era de casualidade, as veces poñíano verde das cousa que lle dicían e tantas foron que xa se quedou así para sempre, e como era unha cor moi ecolóxica pois el aceptouno sen dicir nada.
Pero chegaron malos tempos para a economía e o traballo do Concello e primeiro foi un ERE no que lle tocou a el e despois foi o mais triste. Un día deste outono cortáronlle a corrente e morreu ante o asombro de moitos, pero nin sequera lle puxeron unha necrolóxica no xornal a pesares dos traballos feitos pola comunidade. QEPD.
Agora que gañou Obama aínda temos esperanza de que calquera día lle chegue unha corrente que lle de a vida.
Fdo: Xosé Ruiz Leivas

Volver a inicio
mindonium.es “el portal de todos los Mindonienses”
Te gustaría recibir las publicaciones en tu correo ? regístrate

Esclavitud por deudas

Había muchas formas de llegar a ser un esclavo, casi siempre ocurría por ser menos fuerte que tu enemigo, pero también por ser mas pobre y una de la forma usada era por no pagar tus deudas ya que podías ser vendido como esclavo o entregado a tu acreedor, todo en defensa del dinero, el que tenia dinero o el dueño del dinero era el que siempre estaba protegido del avatar del impago.

Esto me recuerda el tan temido rescate. Parece ser que a cuantos recortes somos sometidos, todos van en dirección del pago de la deuda y sus jugosos intereses. Ni un solo céntimo para crear empleo. No tenemos más que repasar como están viviendo los pueblos que pidieron el rescate (Portugal, Gracia e Irlanda) parece ser que “Van por buen camino” es decir el pueblo se muere de hambre y se suicidan ante las dificultades que tienen para sobrevivir, pero los prestadores del dinero creen seguro el cobro de lo prestado mas los jugosos intereses que imponen a quienes les piden auxilio y eso les parece lo justo.

Las altas esferas prestamistas (llamémosles los del norte) nos prometen un rescate duro y cuando ellos dicen duro, debemos pensar que entraremos en la situación donde se producen los suicidios de quienes tenemos que soportar las consecuencias del rescate.

No se como llegamos a la situación de quiebra en la que estamos, pero tampoco esperaba de nuestros conciudadanos europeos que aparquen la ciudadanía, que se olviden de que somos europeos, para resolver entre todos el problema, que fue de todos,  para solucionar solamente lo que corresponde a sus intereses o sea la parte financiera del problema. Indirectamente escuchamos “a mi me pagan mi dinero y sus intereses y si en el camino se mueren miles de españolitos, ese es su problema no el nuestro” y si no, que no pidiesen el rescate.

Queridos paisanos, parece que en aras del capital y sus intereses, millones de paisanos sufrirán hambre, desnutrición, anemia, desprecio, humillación, mas hambre, viviremos de la caridad, algunos robaran para dar de comer a sus hijos, aparecerán todos aquellos medios de vida que provoca la necesidad, mendicidad, prostitución, robo, suicidios y muerte por inanición, todo para que el tejido productivo e impositivo de la nación se marche a llenar los bolsillos de la jauría prestamista del norte. Y es así como volveremos a ser esclavos.

Las ONGs de los países nórdicos (de los Pirineos arriba) vendrán a darnos su limosna, y saldremos en los telediarios norteños comiendo de la mano de un rubio miembro de cualquier humanitaria ONG que se dedique a aliviar la vida de los esclavos españoles. Si no lo explico bien, por favor, miren con atención los reportajes de la actividad de las ONGs que nos dejan ver por TV y así es como verán los reportajes en sus países de origen los del norte, para que el pueblo sepa que el dinero lo gastan en dar agua a los hambrientos esclavos españoles que como dirá el presentador de turno, “no es nada fácil hacer esto, por lo orgullosos que son estos pocos españoles que quedan, pues incluso quieren comer tres veces al día, ¡Son unos egoístas! Lo que tienen que hacer es ayudar a su gobierno a que nos paguen los intereses que nos deben”. Esos países necesitan mano de obra cualificada, barata y a poder ser esclavizada y gracias a la fabulosa política económica de todos esos, lo obtienen en España como paso previo a la invasión de las empresas foráneas para comerse el tejido empresarial que un día fue de ese orgulloso pueblo que hasta no hace mucho tiempo se llamo España.

Todo tiene su fin, el feudalismo, la esclavitud, la revolución industrial en su vertiente laboral, el comunismo, y algún otro sistema  desaparecieron o se modificaron. Ahora le toca al capitalismo de todo vale, por que lo acontecido en Europa y Norte América no son más que las orejas del lobo.

Fdo: Xosé Ruiz Leivas

Volver a inicio
mindonium.es “el portal de todos los Mindonienses”
Te gustaría recibir las publicaciones en tu correo ? regístrate