Autor: admin

Mondoforte, 22 de nadal de 2011

Admirado Sr. Cunqueiro:
Desculpe o meu atrevemento ao molestalo con estas verbas nun día tan especial para Vostede.
Antes de nada, permítame presentarme, pois nunca antes me tivera dirixido a VD.; cando marchou do Mondoñedo da terra eu tan só tiña cinco anos recén cumpridos e, que eu recorde, nunca nos temos cruzado pola Venecia mindoniense que por aquel entón era o meu espazo vital. Mellor que presentarme, se quere saber de min, pódelle preguntar ao meu pai que está moi preto de VD. aí no ceo dos mindonienses.
Teño entendido que cando estivo aquí as cousas, a nivel persoal, non lle foron todo o ben que deberían en moitos aspectos, pero quero que saiba que hoxe, nesta “cunquiña deleitosa” da que falou Leiras ténselle gran respecto e admiración, proba delo é que o pasado sábado nos xuntamos en Mondoñedo preto de milleiro e medio de persoas para renderlle merecido homenaxe nun novo atrevemento de pór en escena a súa obra “Merlín e familia”. Se desde aí arriba nos estivo mirando, ben seguro que lle provocamos a risa en máis dunha ocasión, sobre todo pola mañá no transcurso da mesa redonda que tiven a honra de moderar na compaña de Antonio Reigosa, Armando Requeixo e a dona de Francisco Piñeiro. O amigo Paco non puido estar presente, pois ese día despedía ao seu pai que collía o camiño que VD. botou a andar o vinteoito de febreiro do oitenta e un. Alí tamén estaba Suso do Bahía e outros moitos amigos e amigas de aquí e de acolá. E (…) agora que me dou conta VD. tamén. Non me decatara
diso ata este momento no que lle estou escribindo, pero neste intre confirmo a súa presenza: Con quen falaba Suso senón cando interrompeu o seu discurso?.
E foi o último en marchar: Cando todos abandonamos a sala para ir cara ao Auditorio, mirei á pantalla de proxección que hai no salón de actos da Casa da Xuventude e vin a sombra da súa figura, pero pasoume desapercibida, de non ser así teríao saudado. Descúlpeme. Dous días máis tarde, o pasado luns, recibín unha chamada de José Manuel Corral preguntándome que que fixera co proxector de vídeo que na pantalla aparecía unha sombra que non daba desaparecido… Eu non fixera nada… agora caio… era VD. que seguía alí
Ben, xa non sei que é o que lle ía contar, pásame moito ultimamente, que quero falar dunha cousa e acabo botando un discurso interminable sobre algo que non ten nada que ver, pode influír que mentres estou escribindo esta carta a miña filla Paula está pedíndome que lle saque a bata, que lle deixe buscar a Hello Kity no ordenador, que vaiamos a Mondoñedo, que a colla no colo, que lle cante unha canción…
Pois nada, xa me despido que vou cantar “No niño novo do vento”.
Parabéns e que cumpra moitos máis.
Atentamente,
Fran Bouso.

Volver a inicio

Te gusta la web ? Quieres recibir en tu correo nuevas publicaciones ? Regístrate

O pasado día 17 do actual tivemos a gozosa oportunidade de asistir en Mondoñedo ó acto co que remataban as celebracións que ó longo do ano tiveron por marco distintas vilas e cidades de Galicia, co gallo de cumprirse os cen anos do nacemento do eximio escritor, o mais ilustre fillo da cidade episcopal: Alvaro Cunqueiro.

Os mindoniense, unha vez mais, deron a talla amosando ós centos de asistentes   o que é o seu tradicional talante, o talento,   o enxeño e as dotes para canto ten que ver coa cultura, expresada, sobre todo, a través da arte de Talía,   de grande vistosidade,   e a música vocal ou instrumental, facetas que foron prodígadas ó longo da noite.

Unha singular “Noite de Merlín”, que tivo como motivo central a representación .en cuxa montaxe participaron uns 200 veciños, de tódalas idades, baixo guión de Elías Noel Fdez. Ferreira e a   colaboración da Escola de Música, dirixida por Xan Carballal; Paco Piñeiro e persoal técnico dos grupos dos que é creador e director e Isidoro Rodriguez e Mita Adriana, avezados creadores e directores de espectáculos de música e danza, que na obra concebida para a ocasión, fixeron de relator e bailarina principal . A imaxinación e a fantasía, que non podían faltar na homenaxe ó gran fabulador, mantiveron a cotío o expectante interese dun público entusiasta e moi numeroso que vivíu a experiencia inesquecible dunha noite lúdica nun entorno inigualable: as   rúas mindonienses que gardan entre as vellas pedras, labradas por históricos artesáns, as ancestrais melodías dos seus músicos insignes e os versos dos poetas do seu nutrido parnaso, todo o feitizo e o engado da vella e romántica cidade. Non é doado, noutro lugar, disfrutar de tanta beleza.

Os colectivos locais “Xoldra”, ”Pasatempo”, “Pena do Unto”e o numeroso público marcharon, dende a praza da catedral, ata o auditorio, con breve alto na praza do concello para, dende o balcón do mesmo,o gobernador das Terras de Miranda (personaxe interpretado polo alcalde de Mondoñedo),dirixirse a tódalas xentes das Terras de Miranda implorando a volta da maxia e da luz á cidade e á sua bisbarra, ceibando a cada intre, naquel ambiente ledo e festivo, o berro reivindicativo:

“¡ Queremos luz!”.

Pola mañán tivera lugar unha Táboa Redonda coa participación de   Armando Requeixo, profesor ; Antonio Reigosa, escritor, presentados e moderados por Fran Bouso, mestre. Foi rendida alí homenaxe ó carismático “Merlín” que personifica Manolo Montero que coa súa presencia polas rúas contribue moi eficazmente a popularizar o mítico personaxe cunqueirano e con él o nomde da cidade. .O profesor, escritor, poeta e director de teatro Francisco Piñeiro presentou unha brillante moción sobor do teatro na obra de Cunqueiro que leo a súa dona Paz, coa galanura e a sensibiidade da grande actriz que é, pois Paco non puido redondear coa súa presencia o importante traballo realizado na montaxe de tan exitoso evento: aquel día tivo que cumplir   ca triste obriga de dar sepultura ó seu pai.Vaia novamente para o querido e admirado amigo a expresión do noso sentimento.

Cabe destacar o esforzo titánico de quenes foron os inspiradores   do evento : Luis Fdez. Ansedes e os compañeiros de directiva da asociación “Abrindo Camiño” entidade organizadora desta edición especial de A Noite de Merlin.

E en todo caso a exemplar actitude dos mindonienses que deron unha lección de bó facer. ¡ sempre Mondoñedo!

SUSO FERNÁNDEZ
Volver a inicio

Te gusta la web ? Quieres recibir en tu correo nuevas publicaciones ? Regístrate